Afgelopen zaterdag liep ik met dochterlief in de supermarkt, voor de broodnodige boodschappen, doelgericht. Kreeg ik een appje, toch even kijken. Spontaan sprongen de tranen me in de ogen.
Een oud klasgenoot van me was overleden. Echter, ik heb haar 30 jaar niet gezien… dus waarom zo geraakt, vroeg ik me af.
Gedurende de dag kwamen de tranen regelmatig kort terug en zondag alleen in de auto kwamen ze er flink uit. Omdat ik zelden een traan laat overviel ’t me een beetje.
’t Raakt aan van alles, het herinnert aan 1 van de beste tijden uit mijn leven, zorgeloos en ik hoorde voor het eerst ergens bij. Mijn vader was er nog, ik ontdekte de wereld en voelde me voor het eerst geaccepteerd.
En ja ’t raakt aan hoe ik nu leef. Net verhuisd, in een prima huis, maar nog niet thuis, alleen en zorgen om dierbaren.
’t Is langzaam stil aan ’t worden, in mij. Dat is heel goed en nodig en soms pijnlijk.
Het raakt aan 1 van de thema’s van mijn leven, het liefst ergens bij horen, maar vergeten contact te houden, met de ander, maar ook met mezelf.
Dus ik ben de “kluizenaar” die graag onder de mensen is. Voor ’t eerst ervaar ik dat bewust als prima. Want, ik kan dat toch afwisselen?
En ik denk aan het gezin dat ze achter heeft gelaten, dat verder leeft, zonder liefhebbende moeder.
Ik hoop dat ik het leven nog dikwijls mag vieren en niet vergeet dat zo nu en dan te doen.