Pas achteraf, toen ik vertrok uit “mijn” dorp, bleek dat ik me gesetteld had, voor het eerst, op mijn 48e.
Het was geen doel, want het was onbewust.
Het kwam omdat ik er wat van wilde maken, ik me welkom voelde en omdat ik in het begin niemand kende.
Ik voelde me vrij genoeg om me te settelen.
Als kind herken ik zeker het gevoel van erbij willen horen, als puber wilde ik er niet bij horen -waardoor ik ook ergens bij hoorde 😊 – en later constateerde ik dat ik me dikwijls een buitenbeentje voelde en mijn vrienden door het hele land woonden.
In Drenthe voelde ik de grond en gaf ik mezelf de ruimte.
Een jaar terug verhuisde ik, voorlopig definitief, naar een goede plek, op 8 minuten, maar nog niet gesetteld.
Eerst omdat ik moe was, later uit verzet en nu omdat ik de tijd neem voor de dag, de week, de maand, ik laat meer gebeuren, ik houd het niet tegen, maar het is er nog niet.
Of het gaat gebeuren? Ik weet het niet, we gaan het zien.
Of ik terug wil? Niet persé, maar het gevoel was fijn.
Ik heb meer tijd en dat is me zeer dierbaar en het leven is dikwijls goed.
Misschien raak ik meer “gesetteld” in mezelf? 😉