beperkt houdbaar

De waarheid bestaat, echter… is beperkt houdbaar.

Er is een tijd geweest dat dit me verdrietig maakte en onzeker.
Steeds vaker vind ik het hoopvol of bevrijdend.

Ieder moment heeft een waarheid.
En dan ook nog alleen voor jou of alleen voor mij, op dit moment.
Een universele waarheid bestaat volgens mij niet.

Al heel lang zoek ik niet meer. Eerst uit teleurstelling, denk ik. Maar tegenwoordig merk ik dat ik daardoor meer opensta, voor wat er is.

Niet dat geluk dan vanzelfsprekend is, maar er gaat geen energie naar zoeken, van de waarheid, als houvast.
Die energie kan ik gebruiken om te ademen, te zitten en te helen. Daar heb ik tijd voor.
Zodra ik verdriet toelaat, komt er ruimte. Ik heb zorg voor ‘t verdriet. Geef het tijd en ontken het niet. Zoals ik vroeger gewend was. Doorgaan, niets aan de hand, mij krijgen ze niet klein. Ogenschijnlijk sterk, vrat ik mezelf op. En ik merk dat plezier en verdriet dan naast elkaar kunnen bestaan.

Sinds ik meer erken wat er is, waar ik blij van word of verdrietig, merk ik dat er ruimte komt, voor ontspanning, voeten die weer de grond raken en schouders die kunnen zakken.
En telkens kan ik terug, naar mezelf. Naar mijn adem, naar mijn voeten. Dat kan ik ieder moment van de dag doen.

Dit geldt ook voor het pad.
Zo heeft ieder zijn of haar pad. 1 universeel pad is een illusie.
Mensen die vertellen dat je jouw pad moet zoeken, moet je argwanend aankijken, want je loopt allang op jouw pad. Het pad kan niet bevallen, maar een ander pad is er niet.

Ik ben steeds milder, ook voor mezelf. Ik ben vrienden aan ’t worden met mezelf.
Ik probeer, telkens opnieuw, met mijn aandacht naar mijn voeten te gaan, naar mijn voetzolen. Als ik te hard loop, te hard autorijd, mezelf onderuit haal, of ’t volgens mij druk heb.

Ik maak plannen, stel doelen, stel ze bij en laat ze regelmatig weer los.
Ik probeer zorgvuldiger te kijken, dichter bij mezelf te blijven, schijnbare oplossingen niet direct uit te voeren en vragen probeer ik de tijd te geven om te rijpen.
Want als ik de tijd neem, kom ik nog dichterbij, wat ik wil, wat goed is, op dat moment.

Ik ben aan ’t leren, ik vergis me, struikel, geniet en leef.

Dit is de waarheid, voor nu, voor mij.

Totdat ik deze weer loslaat.