in de mist

Iets voor 7 uur zet ik mijn voeten naast het bed, eenmaal op de overloop kijk ik even de deel in, zoals elke ochtend, het licht valt reeds –al is het gering- door de 3 ramen.

Beneden zie ik, wanneer ik het eerste gordijn open, dat het grootste deel van de wereld aan het oog wordt ontrokken, door mist. Net op de dag dat ik graag naar buiten wil.

Na een snel ontbijt, 1 bak koffie en het pakken van de tas, rij ik weg, om slechts 10 minuten later de auto te parkeren, aan de rand van het pad.
Met de kaart in de hand en het fototoestel binnen handbereik, loop ik de mist in.

Natuurlijk hoopte ik op een heldere dag, net als gisteren. Het liefst met zon overgoten. Ik was klaar voor het grote genieten. Mijn 1e lange wandeling in Drenthe.
De teleurstelling is kort, want… hoe kan ik wat ik zie niet mooi vinden?

Het doet me meteen denken aan: het gaat om hoe ik me ertoe verhoud. Dat betekent niet mijn teleurstelling wegpoetsen, maar kijken wat er is, voelen en vooral de tijd nemen. En stil zijn.
Het bos, de heide en het pad ontvouwen zich slechts spaarzaam, de mist is hardnekkig. Dit bemoeilijk soms het volgen van de route, maar wat is het mooi. Een paar keer word ik geraakt, door de pracht om me heen.

Het volgen van het pad vraagt in de mist een andere concentratie. Een teken –paaltje of een hek- kan ik nu zo voorbij lopen. En dat doe ik. Heb ik al weer 350 meter gelopen na de laatste kruising? Of niet? Na tien minuten ben ik terug bij dezelfde kruising. Goed, we lopen weer hetzelfde pad in en slaan vervolgens even later rechts af bij de t-splitsing in plaats van links. Na weer een paar honderd meter kom ik inderdaad bij het vermelde wildrooster. We zitten weer op het spoor.

Vorig jaar augustus schreef ik: waar droom ik van? Van wandelen en schrijven, al jaren. En al jaren ontken ik dit? Waarom? Wanneer ik echt met mijn hart kies en er voor ga, kan ik ook echt worden geraakt. Tot nu toe heb ik vooral gekozen voor veiligheid, op eigen benen staan en niet afhankelijk zijn. Dat betekende werken en doorgaan. Terugkijkend denk ik: dat is ook vaak de goede keuze geweest, maar op dit punt -waar ik nu sta- werkt dat niet meer altijd.

Jaren heb ik geworsteld met mezelf. De nodige therapieën brachten inzicht, maar helemaal eigen voelde dit meestal niet. Ik voelde me niet gehoord of gezien. En dat lag echt niet altijd aan de therapeut. Bij de laatste therapie was dit anders. Omdat de therapeut me verantwoordelijk hield voor mijn keuzes, voor mijn pijn, mijn verdriet en omdat hij bleef, me telkens welkom heette, in het hier en nu.
Dit sluit erg aan bij Move a Mountain en hoe ik het zie.

De werkelijke ruimte, de werkelijke bevrijding zit niet in gisteren of morgen maar in het nu. Erover lezen of schrijven is mooi, het ervaren is geweldig en telkens opnieuw ervaren en de herhaling daarvan is voor mij een bevrijding!

Het is geen garantie voor dagelijks hosanna, het voorkomt geen teleurstellingen of verdriet, hoe goed ik ook mijn best doe. Echter, voor mij is het wel de weg.

Open aanwezig zijn is net als alle zijns-toestanden niet een punt. Een punt waar je altijd zal zijn wanneer je het eenmaal bereikt hebt. Volgens mij stel je je open, maar sluit je –meestal ongemerkt- automatisch weer. M.a.w. openstellen is –misschien wel net als alles in het leven- een beweging. Of beter gezegd is een gewenste beweging die telkens herhaald dient te worden.

Krassen op de ziel. Dat is 1 van de zinnen die me is bijgebleven. 1 van diegene die ik als louterend ervaar. Ik denk dat ik opeens zag dat mijn tekortkomingen en krachten zo verweven zijn, dat ik er meer begrip en vrede mee kan hebben.

Weer terug in het bos…
Verdwalen kan, hier alleen in het mistige bos. Helemaal zonder risico is dit ommetje niet. Nadat ik nog 2x moet zoeken naar de juiste richting besluit ik terug te lopen.

Vorig jaar besefte ik dat ik me voor het eerst helder voelde, in mijn hoofd. Ik schreef: ik voel me niet meer mistig in mijn hoofd. Hoe bijzonder is het om nu met een helder hoofd in dichte mist te lopen?

Dit huis, dit leven, heb ik gekozen met hart & ziel. Mijn hoofd heb ik nodig om het te regelen, niet om me er van af te houden.
Vijf jaar terug was deze keus ondenkbaar. Zonder de weg en de keuzes vooraf, had ik nu niet hier gestaan. Deze opleiding, eigenlijk moet ik zeggen: jullie waren de laatste duw in de rug.

En ik ga jullie missen! Meer dan dat ik tot nu zag. Door alle drukte kon ik dit even parkeren.

Afscheid nemen heb ik al een paar keer gedaan. De pijn ontkende ik het liefst… maar daarna werd ik meestal eenzaam, depressief en ziek.

Ik zou het deze keer graag in verbondenheid willen doen, maar terwijl ik dit schrijf… het is onwennig. Ik weet dat ik jullie kan vertrouwen… ik ga de veiligheid missen, de uitdaging, het geprikkeld worden, de lach en de traan. Ik heb het als zeer bijzonder ervaren om samen met jullie te mogen leren en mee te mogen kijken bij ieders weg. Het liefst zou ik willen dat dit niet stopt, nooit! Maar ja… de opleiding duurt nu eenmaal 2 jaar en niet 25!

Ik wens jullie geluk, gezondheid en liefde! Dank je wel.

-geschreven aan het einde van de 2 jarige Move a Mountain coach-opleiding-